کوکتل مولوتوف
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
«کوکتل مولوتف» بمب آتش زای دست سازی است که به طور کلی از سه بخش بطری شیشه ای، مایع آتش زا مانند نفت، بنزین یا الکل و پارچه ای که دهانه بطری را می پوشاند، تشکیل شده است. در هنگام استفاده از این وسیله ابتدا پارچه را آتش میزنند سپس بطری را به سوی هدف پرتاب می کنند. این بمب آتش زا پس از برخورد با هدف و شکسته شدن شیشه، شعله ور می شود و آتش، محل برخورد را فرا می گیرد. این سلاح که معمولا در جنگهای چریکی و درگیریهای شهری استفاده میشود ابتدا در جریان جنگهای داخلی اسپانیا به سال ۱۹۳۶ دن تانکها به کار رفت. البته استفاده گسترده از این سلاح که در برابر تانکهای سبک بسیار مؤثر است به جنگ جهانی دوم مربوط میشود
نام کوکتل مولوتف برگرفته شده از نام «ویا چسلاو میخائیلوویچ مولوتف» وزیر امور خارجه و وزیر جنگ شوروی در زمان جنگ جهانی دوم است. در سال ۱۹۴۱م در میان جنگ جهانی دوم هنگامی که نیروهای شوروی بر اثر تسخیر انبار مهمات از جانب آلمانها در مناطق مرزی با کمبود مهمات رو به رو شدند، تصمیم گرفتند از بمبهای نفتی به عنوان سلاح ضدتانک استفاده کنند. البته برخی نیز معتقدند این نام را سربازان فنلاندی بر روی این سلاح نهاده اند. سربازان فنلاندی در جریان دو نبرد (جنگ زمستانی و جنگ مستمر) میان فنلاند و اتحاد جماهیر شوروی راه استفاده از کوکتل مولوتف را پیدا کرده در نبرد با تانکهای ارتش سرخ به طور گسترده از آن استفاده کردند. در طول آن دوران، مولوتف، وزیر امور خارجه شوروی بود و فنلاندیها او را از مسببين اصلی آن جنگ میدانستند.
نام «کوکتل مولوتف» در ایران و در بحبوحه انقلاب اسلامی رواج یافت. در جریان انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ که مردم از امکانات نظامی برخوردار نبودند، برای رویارویی با تانکها و تجهیزات نظامی رژیم پهلوی، کوکتل مولوتف از بهترین ابزارهای دفاعی به شمار می رفت. در چند روز پایانی حکومت پهلوی که مبارزات مسلحانه همه گیر شده بود، گروهی با انتشار جزوه هایی طرز ساخت بمبهای دستی ساده مثل کوکتل مولوتف را آموزش می دادند. آنها در محافل عمومی مانند مساجد و خیابانها به آموزش عملی ساخت این گونه بمبها به مردم می پرداختند. این آموزشها بویژه در روزهای آخری که شهرها به صورت میدان جنگی بزرگی در آمده بود بسیار مفید واقع شد.
از جمله نقاط مهمی که مورد حمله نیروهای انقلابی با سلاح کوکتل مولوتف قرار گرفت مکانهای منصوب به امریکاییها، از جمله سفارتخانه این کشور بود. همین اتفاقها موجب تشدید تدابیر امنیتی در آن مناطق می شد. در نهایت هم با شدت یافتن تظاهرات خیابانی و استفاده مؤثر از این سلاح توسط نیروهای مردمی، فرمانداری نظامی تهران فروش بنزین به غیر وسایل نقلیه را ممنوع کرد. پس از انقلاب و در آغاز جنگ تحمیلی، گروههای مردمی که تجربه استفاده از این وسیله را داشتند از آن در داخل شهرهایی چون خرمشهر برای مقابله با متجاوزان عراقی استفاده می کردند.
